Moose loopt/liep weer met een kap.
Ontstoken pootje denkt de veterinair…
desondanks wel een vangst: een woelrat!
Achterpoot – voorpoot – kap
Tijdens ons verblijf in Nederland viel het al op dat Moose haar linkerachterpootje wel heel vaak en heel fanatiek waste. Dat is nooit goed bij een hond want steeds op één plek likken maakt een zogenaamde ‘hotspot’: een plek die door al dat likken steeds geïrriteerder, roder en kapotter gaat. Er ontstaat dan een wondje dat gaat ontsteken en uiteindelijk als er niets aan wordt gedaan sterft er huid af.
We hebben dat proces meegemaakt met littekens aan haar voorpoot dus toen terug thuis het likken niet minder werd maar zelfs meer besloten we toch de dierenarts in te schakelen. In Sveg zou er over anderhalve week weer plek zijn, zo lang wilden we niet meer wachten. Dus Ferd reed met Moose op dinsdagochtend 11 januari – mij afgezet bij school in Sveg, het gebouw is gelukkig al om 07.00 uur open – naar Hede zo’n 70 km noordelijker.
Wat wij al verwachtte: verdoving noodzakelijk om goed te kunnen kijken tussen de kussentjes. Gaatje gemaakt, maar geen pus. Verbandje erom en pootje ingepakt tegen de sneeuw. Na weer bijkomen mocht ze weer mee naar huis.
De veterinär denkt aan een ontsteking dieper in het weefsel. Dat jeukt en dat maakt dat ze zoveel likt. Inderdaad was eigenlijk de grootste zorg dat er geen hotspot zou ontstaan. Naast medicijnen het pootje 2x per dag met een speciaal sponsje (dat ook preventief wordt ingezet om ziekenhuisbacterie te voorkomen bij mensen) schoonmaken, sop 5 minuten laten intrekken, dan met een haarföhn drogen.
Dus kocht Iris tussen de middag bij de Dollarstore een haarföhn en leverpastei bij de ICA omdat er ‘lekkere’ maar ook ‘werkelijk-op-alle-manieren-uit-je-bek-te-werken want: NIET LEKKERE!!!’ medicijnen waren.
De volgende dag voor het eerst ‘pootje wassen’. Ze deed het super! In een bakje water stappen hebben we haar geleerd vanwege het ‘ontsneeuwen’ van haar pootjes in de winter, maar alleen de achterste poot… en dan 5 minuten zitten wachten op een sponsje in het sop en dan nog föhnen… Super deed ze het.
Het was niet het leukste wat ze zich kon voorstellen, maar ze bleef al die dagen (5) rustig. Eigenlijk was het grootste probleem dat ze doordat ze buiten een sokje/schoentje aan moest om het schoon te houden niet in de diepe sneeuw kon, want dan is dat sokje dus zo weg. Maar Moose doet haar behoefte dus niet in het lage sneeuwrandje langs de weg… We hebben heel wat ‘laag-genoeg-sneeuw’ maar ‘ver-genoeg-uit-de-wegkant’ plekjes moeten vinden! En dan die kap: na de eerste keer ‘pootje wassen’ moest ze buiten vooral wel een sok/schoen aan maar binnen zoveel mogelijk niet. Likken was uiteraard uit den boze, dus binnen een kap. En ja, met zo’n korte kap kon ze met wat rek-en-strek toch prima bij haar achterpoot: dus ‘ouderlijk toezicht was verplicht’. ‘s Nachts de lange kap op, dan kan ze nergens bij. Helaas kan ze die kap bijna niet omhoog houden omdat ‘ie langer dus zwaarder is.
Als de kap af ging, werd er direct flink gelikt maar gelukkig niet aan haar achterpootje. Wèl aan haar oude litteken op haar voorpoot waar het alcoholinfuus zat vlak voor de emigratie. Verkeerde programmaatje in de hersenen naar boven gekomen? In ieder geval: uiteindelijk moest de kap vooral op vanwege dat oude litteken waar weer een wondje was ontstaan en hielden we haar continue ‘onder supervisie’ om pootjes af te kunnen dekken in geval van ‘likaanval’.
Omdat het ons een stuk minder belastend leek hebben we ook nog geprobeerd om ‘slechts een verbandje’ om het voorpootje te doen in plaats van die lange kap ‘s nachts. Geen succes: Moose helemaal in ‘shut-down’ stand, in een hoekje staan met koppie naar de muur. Eerst dachten we nog dat ze naar buiten wilde (ze deed het bij het halletje naar de voordeur) maar buiten (na kwartiertje inpakwerk, want achterpootje moest nog steeds in sok en zelf loop je ook niet ‘even naar buiten’ ondanks de milde -5) ging ze alleen maar op het pad zitten. Terug binnen dan toch maar verbandje af en die ‘rotkap’ op: Moose met een diepe zucht, ogen dicht: slapen…. Zo die je maar weer, wij denken ‘rot’kap, Moose duidelijk niet: veel meer rust dan een verbandje om haar voorpoot. Is dat allemaal trauma van toen in Utrecht? Je weet het niet.
In ieder geval gaat het steeds beter en slaapt ze inmiddels ook wel eens een nachtje zonder, net hoe ‘likkerig’ ze is.
De rattenvanger van Hamelen, nee, Herrö
Wij denken dat dit een ‘sork’ is of te wel een woelrat. Zo’n 15-20 cm. lang. Ferd kwam ‘s avonds met Moose terug van het laatste rondje toen deze, al wat moeizaam, vanuit de voortuin richting het huis sprintte. Moose dook er bovenop en één keer schudden was voldoende. Moose naar binnen, Ferd schepte het beestje op en in de vuilnisbak. Maar Moose wilde niet slapen, die bleef piepen en draaien: dan toch nog maar even buiten wezen kijken: nee hij is echt weg. Ja toen ging ze lekker sorkar liggen tellen: en sork, två sorkar, tre sorkar… zzz!
Wat een snoes, die Moose,
Ach die Moose wat een gedoe nodig! Maar ook voor jullie .
Lieve groeten en hopelijk blijft het goed gaan!
Groetjes van ons.