Na de zomereditie nu ook een wintereditie.
Dit zijn dé plaatjes…
Dit is weer een ‘Visit Sverige/Visit Härjedalen’-aflevering…
Dit is leven in een kerstkaart…
Dit zijn wintermiddagen in Herrö…
De foto hierboven is gemaakt op 30 november door Ferd tijdens zijn schaatstochtje (6 km) op het meer.
Maandag 30 november was het 3 nachten -15 graden (of lager) geweest. Overdag ook wel eens -15…
Steeds meer dichte plekken op ‘ons’ meer (Svegssjön: niet eens ‘van Herrö’, maar tòch…). Ferd vroeg aan de ‘Finse’ (zelf wel geboren in Zweden volgens mij) overbuurman of schaatsen mogelijk zou zijn, nou… als je aan de kant blijft zeker een km of 8 richting Mosätt (naar het Noorden). Ze maakten ook een afspraak om misschien (zw: ‘kanske’ – wordt VEEL gebruikt…) samen te gaan schaatsen. We zagen hem al zondag op het meer. Ferd zocht zijn schaatsen en ging maandag, want het zou ‘s nachts gaan sneeuwen. Zulk mooi, hard, helder ijs hadden we nog nooit gezien. Het schaatste fantastisch!
Hiernaast Ferd zijn ‘route’.
Bij het meer kwamen we ook een dorpsgenoot (woont in mooie grijze huis richting Västberget) tegen. Ze vroeg of we haar spark even wilden lenen om te proberen. Zij is headhunter voor een zorginstelling maar mag pas aannemen als je niveau G-zweeds spreekt (er is A, B, C, D en G (F klinkt te veel naar ‘fel’? = fout???)). Ik spreek nu B1 dus helaas geen baan. Wèl de spark geleend. Moose vond ‘t maar niets: er op al helemaal niet, maar ze is ook niet gerust als we samen (Ferd schaatsen, Moose rennen en Iris sparken) een stukje gaan rijden. We hadden zelf ook al een spark gekocht: toch maar uit het houthok halen.
Foto’s gemaakt tijdens het schaatstochtje. Zo gaaf: toen Rob en Enrica er waren was dit nog een enorme watervlakte – nu ligt er 15 cm dik ijs. Het ijs zingt onder Ferds schaatsen. Dat hoor je kilometers verder nog.
Winterbeelden: Trötänga-weg (ander kant v/d berg) en beelden van het einde van onze tuin.
Dinsdag mag Moose haar ‘jurk/body/romper’ uit. De ochtendwandeling: Moose en Iris op het bevroren en besneeuwde meer. Vanaf ‘het zwembad’ (de simplats/het strandje) naar het ‘huisjesstrandje’ dat zuidelijker ligt.
We zijn de eerste en enige op de enorme witte vlakte. Moose vindt het soms erg eng. Wel minder dan gisteren, toen je nog door het ijs heen kon kijken. Toch is ze liever aan wal. Misschien heeft het iets met geur te maken?
Surrealistisch en ook wel spannend: gaan waar geen mens of dier voor jou ging. We hebben wel ‘isdubbar’ = ijsspikes:
Als we het ijs opgaan doen we ze om onze nek, onder onze jas. Eronder ja, want anders is de kans groot dat je ze kwijtraakt als je door het ijs zakt. Je zet de spikes in het ijs en klimt (de richting waar je vandaan kwam) uit het wak. Mijn zoektocht op internet laat zien dat scholen (groep 6 en 7) oefenen met deze redmiddelen. Soms in zwembaden, maar ook vaak echt in een wak in natuurijs. Je mag zelf kiezen of je ook echt het water in gaat trouwens èn: alle leerlingen slagen altijd – dat geeft de burger moed. Bedenk echter dat we wel in Zweden zijn waar eerder naar inzet dan naar resultaat wordt gekeken. Heel pedagogisch en daarom vaak uitstekend, soms niet zo handig: bij jezelf redden uit een wak vind ik dat resultaat toch de doorslag moet geven. Maar goed, er staat steeds bij: ‘iedereen lukte het’. Het zou een mooie inburgeringsoefening kunnen zijn, samen met een snoskotercursus en een ijs/sneeuwrijd-cursus (die hier vast onderdeel is van de rijlessen trouwens). Wordt allemaal aan gewerkt: 26-27 december gaat Iris een skotercursus doen. IJsrijden doen ze hier in het dorp (isbana.nu): komt goed.
Ferd doet dat zonder cursus uiteraard:
27 en 28 november 2020: er ligt al een weekje sneeuw, dat ook al aardig aan het wegdooien is. Dan is er ‘s ochtends rijp: op de bomen, op het gras maar ook op de sneeuw. Dat had ik nog nooit gezien. In combinatie met zonlicht (of maanlicht trouwens) is het net of er een tapijt van juwelen ligt. We zeggen: “Net een sprookje”, maar je snapt ook meteen waar die ideeën voor sprookjes vandaan komen.
Sneeuw, maar vooral rijp laat ieder detail zien: ieder takje, ieder blaadje heeft zijn eigen ‘contourtje’. Waar in de herfst ‘tapijten’ van bessenstruikjes onder de bomen lagen, zie je nu ieder takje, ieder grashalmpje individueel. Ook wat was blijft zichtbaar: sporen. We weten nu dat er heel veel (of heel vaak) herten door het dorp en de tuinen lopen. Berensporen nog niet gezien.
Bij nieuwe sneeuw kan iedereen opnieuw met een blanco doek starten. Steeds opnieuw is iemand ‘de eerste’ ‘de enige’. Iedereen/alles laat ook zijn sporen na: eigenlijk lopen we best met veel mensen op het pad over de berg; dat geeft ook wel iets gezelligs aan een ‘eenzame’ wandeling. En: waar iemand voor jou was is het veilig om ook te gaan (tot de sporen verdwijnen…).
Moose heeft de tijd van haar leven: ieder spoor in de sneeuw is een ‘gat’ en in een gat hoort Moose haar neus natuurlijk: eindelijk kunnen wij zien wat Moose altijd ruikt.
Wil je de zomereditie nog eens bekijken? Klik dan op deze link.
WOW
Ziet er allemaal mooi uit en zo te lezen genieten jullie er veel van. Het advies “blijf aan de kant op het meer” lijkt me een goed advies, want je weet niet wat het ijs gaat doen als ze het meer leeg laten lopen. Groetjes Jan.
Oooooooh, wat mooi!
O wat is dit prachtig! Ook heel gezellig Ferd z’n stem te horen. Wat een mooie beelden bij dat schaatsen.
Leuk wat jullie ondernemen. Groeten ook aan Ferd.
Wat is dat prachtig zeg 😍
wow mooie beelden, genieten hoor!