Dinsdag 13 oktober: Ferd is stugor afbreken (stugor is meervoud van stuga, van die Zweedse houten huisjes, soms te huur, soms in staat van verval… lees daarover hier (komt nog link)).
Iris en Moose gaan naar Sveg om boodschappen te doen.
Het is zo’n dag: de ochtend verloopt niet vlekkeloos: spullen voor afvalparkje bij de Coop passen niet in de auto omdat daar nog karton in staat, dus deels weer terug op hun plaats; in de verzamelbox voor het plastic staat een laag water; in die van het papier gelukkig niet: nee, dat was al opgenomen door het papier: kledderbende; we zitten allemaal in de auto: kleed vergeten: terug naar binnen, schoenen uit en weer aan; terug bij de auto: handschoenen vergeten: terug naar binnen, schoenen uit en weer aan… Tot hoe laat moet er eigenlijk eten mee? Is dat mee… Zo’n dag dus…
Halverwege de Herrö-brug bedenk ik mij dat Moose ook haar GPS-band niet om heeft… maar het gaat al tijden goed, ze heeft nu een tuig om ipv een bandje, ik ben nu al een half uur bezig om weg te gaan… ik rijd door.
Leuk! Op weg naar Sveg kunnen we mooi lopen in ‘nieuwe gebieden’ langs de Z505: Härjulfs vägen. ‘s Morgens lopen we in de ‘rode ellips’ op het kaartje. Makkelijke weg, auto niet op een gemakkelijk stuk neergezet (lastig keren straks) maar ontdekt dat als ik doorrij (over graspad/bospad/stenen/paaltjes (maar die kun je weghalen hè als stoere, inburgerende Zweedse), ik dan op een mooi gravelpad uitkom wat weer op de doorgaande weg uitkomt. Super! Moose loopt lekker mee, zonnetje schijnt en dan is het tegen de 6 graden uit de wind heerlijk!
Boodschappen in Sveg verlopen zoals de ochtend al verliep: geen kladkakka te vinden in de ICA ondanks alle aankondigingen/posters; zoek me rot naar filodeeg in de Coop enz. En na alle boodschappen in de auto te hebben gezet, concludeer ik ook nog dat het ophalen van de spark (een soort step-slee) die opgestuurd is uit Gävle niet meer gaat lukken. Ivm de tijd (als ik Moose nog wil uitlaten, dan halen we net aan 14.00 thuis – hoog tijd voor kwark) en de ruimte in de auto gaan we dus op de terugweg. Goede beslissing! Kunnen we lekker nog een stukje lopen in opnieuw ‘onverkend gebied’ (de gele rechthoek).
We lopen heerlijk in het zonnetje! De winterjas kan uit, aan de korte mouwen! Overzichtelijk (want gerooid) gebied, weggetje komt uit op het meer en opnieuw kunnen we straks doorrijden en komen dan ‘vanzelf’ weer op de doorgaande weg. Maken mooie foto’s.
Op de terugweg strik ik m’n losgeraakte veters. Moose zit, aan de riem die ik vasthoud, te wachten, ze staat op, ik zie de riem zo van het tuig afklikken en weg is ze!! WEER!!! Maar deze keer in zeer overzichtelijk terrein (want lage boompjes). Wel dicht bij de gevaarlijke weg. Ik roep, loop door, zie haar nog een keer lekker huppelen, ze verdwijnt over de rand van het weggetje. Daaaag witte pluimstaart! Maar de goede kant op (van de weg af). Die krijg ik zo weer te pakken toch? Dit hebben we al eerder meegemaakt en dat liep ook goed af…
Na 50 minuten begin ik ‘m echt wel te knijpen. Weer alles uit de kast gehaald: roepen, commanderen, flemen. Tip van Steef (man van Saskia-TE) opgevolgd: een andere hondennaam roepen en hopen dat ze denkt: ‘Hé! Ik ben van jou! Wie is er nu bij jou?’ Gedaan alsof Ferd eraan kwam: ‘Kijk nou eens wie er is…’. Auto gestart, gelijk diepvriesspullen uit de auto op een koude plek gezet en banaan gegeten. NIETS-NIETS werkt. Ik verwacht heel eerlijk ieder moment gierende remmen te horen en een klap. Gelukkig komt die niet. Wel schoten in de verte (het is tenslotte jachtseizoen). Dat maakt me nog banger. Dan toch maar Ferd bellen… Maar wat kan die doen? Het is een uur rijden vanaf waar hij aan het werk is naar hier. Maar ik ben nu zo alleen, gedeelde smart enz. en misschien heeft Ferd nog een briljant idee?
Ferd neemt niet op, want is bezig met boomstammen, huisje afbreken en op steigers staan. Dan leg je je telefoon natuurlijk veilig in de auto. Nog eens bellen, nog eens… niets. Ik spreek in en bedenk dat hij eigenlijk gewoon moet komen. Want dat is het enige wat ik nog kan bedenken: dat Ferds stemgeluid een reactie zou kunnen opleveren – ik had al gekeken of dat op een filmpje op m’n telefoon stond… niet. Neem nou toch op!! Gelukkig bedenk ik mij dat degene met wie Ferd de stugor afbreekt misschien wel zijn telefoon opneemt. Dat is zo!!! We overleggen… Ferd denkt even na. Hij zal komen. Ondertussen blijf ik verder zoeken.
Ik bedenk dat m’n stem na een uur roepen het binnenkort zal gaan begeven en besluit om een videootje op te nemen. Ja… dat kan hè op een smartphone. Uitgevogeld hoe dat ook alweer moet. Lopen met het videootje op ‘loop’ door het gebied. Volume zo hard mogelijk (is naar mijn idee heel zacht). Voor de tigste keer het weggetje af. En dan opeens…komt ze me achterop! Het lijkt alsof ze is zelf ook ontzettend blij is dat ze me heeft gevonden. Heel vrolijk. Blijft ook netjes zitten om weer ‘aangehaakt’ te worden, met extra slag om tuig heen. Snel Ferd bellen!!
Die is halverwege en rijdt door naar Herrö. Wij gaan ook die kant op. Thuis draai ik nog een keer het geluidsfragment af en beloon Moose met een lekkere kluif. Ze heeft me gevonden!
Later blijkt dat het inderdaad (onmogelijk!) toch mogelijk is: als het tuig precies zo duwt en de clip van de riem precies zo zit dan springt die ‘gewoon’ los uit het oog op het tuig. Zie je wel!
Toetje: twee dagen later ‘s morgens vroeg – 05:30 -: het P&P-rondje. ALTIJD doen we dezelfde oefening: Moose zit op de trap, ik loop de tuin in. Fluit 2x (= kom voor); Moose komt hard aangerend en gaat perfect voor zitten. Snoepje. Dan naast en volg en zitten op een steen. Snoepje. Dan begint ons ochtendrondje.
Vandaag: het gras knispert want is bevroren. Moose springt blij op, neemt een run, steekt de weg over en verdwijnt in het stikkedonker de berg op tegenover ons huis. Ik zie het lichtje aan het tuig zigzaggend omhooggaan – enige krachttermen volgen!!!
NIET WEER!! Eigen schuld deze keer. Stikkedonker, geen hand voor ogen, berg op lopen (is ook gerooid bos) is geen pretje, ‘heel’ Herrö’ wakker van het geroep en gefluit. En ze komt mooi niet. Terug naar beneden. Ferd uit bed halen (dames en heren er bestaat 1 doodzonde meer dan de bijbel noemt…). Ferd ook zoeken. Moose vindt hem want: wat een verrassing – Ferd ook in het donker op de berg! Wie had dàt gedacht…
Moose mag echt nooit meer los. Jammer.
Ja, ja…. ezels en dezelfde steen enzo… ik voel me al stom/rot/dom genoeg…
Gps tracker??
Alles gelezen. Was leuk en interessant. Moose heeft nu eenmaal zijn eigen ideeën over verblijf in het bos. Alles gelukkig na veel inspanningen weer goed gekomen.
Spannend, ik zit helemaal in je verhaal. Gelukkig goed afgelopen.
Moose houdt jullie in ieder geval wel bezig! Gelukkig weer 2x goed afgelopen.
DAT kun je wel stellen ja!!!
Leuk om jullie commentaren te lezen en voor mij natuurlijk fijn gevoel omdat het allemaal goed afliep. Corry: we hopen het zo (ik in ieder geval). Het heeft voor- en nadelen zo’n ondernemend beestje in huis zullen we maar zeggen… Maar ik was vooral echt woest op die riem. Dan denk je dat e.e.a. veilig vast zit!
Weer mooi opgeschreven Iris, ik zie het voor me. Als het hondje ouder wordt zal de gang er toch wel een beetje uit gaan? Tot die tijd is het oppassen geblazen met zo’n ondernemend beestje. Maar het wordt vast beter! Groetjes, ook van Victor
Potver……..
Wel weer een spannend verhaal!!!!!!
Wat weer een belevenis, maar………..wat een rotbelevenis .Maar is het eigenlijk geen pluspunt dat hij
een soortement zelf weer teruggekomen is of lees ik dat verkeerd? Effin alles is weer bij het oude en
aldoende leert men.
nu zaterdagochtend en we lezen met koffie/thee de krant.
tot spreeks of zo.
peter(ook truus)
oh oh oh…….. wat is het toch een banjer die hond van jullie……. krijg pijn in mijn buik als ik het lees…. en moest erg lachen om het wakker maken van Ferd oh oh… Sorry Ferd, Iris schrijft te leuk…….. nou succes met jullie houdini