Gif, dode huid, Utrecht, hechtingen, Sveg, hechtingen eruit, nagel kapot, ontsteking van litteken, Hede, Moose kwijt!
Hoe gaat het nu met Moose?
Gif! Zoals velen al weten at Moose op maandag 15 juni poeder om een lekkende radiator ‘on the road’ (lees in de Sahara bv) te dichten. Gelukkig keek Ferd het na en daar zit dus glycol in. Dat is levensgevaarlijk, dus wij in vliegende vaart naar Utrecht, afdeling intensive care van de Universiteit van Utrecht. Glycol wordt door enzymen in een (honden/mensen)lichaam omgezet in gif. Dat gif breekt de nieren af. Oplossing: 2 dagen aan een alcoholinfuus, echt helemaal lazarus: 1e dag 6x om de 4 uur, 2e dag 4x om de 6 uur. Diezelfde enzymen gaan dan aan de slag met de alcohol en hebben geen tijd om het poeder om te zetten in gif. Tussendoor spoelen ze het lichaam schoon van het poeder. Donderdag 18 juni mochten we een heel bang en schrikachtig hondje ophalen. Ontzettend onzeker en wiebelend op de poten maar nog levend! Wij waren blij, ze werd langzaamaan beter. Wel diverse wondjes van de infusen en daaraan veel likken.
Dode huid Zondag 21 juni, na het afscheid van de TM-club in Spaarndam, zagen we dat op één van die plekken de huid helemaal was verweekt, er vielen gaten in. Gebeld met Utrecht: kan dat wachten tot de eigen dierenarts maandag weer aanwezig is? Neen! Direct komen, eigenlijk vanwege haar slechte adem (teken van nierfalen). Dat nierfalen bleek mee te vallen: nog een keer bloed geprikt en alle waarden in orde, maar die poot… Foto’s naar chirurgie en Moose in verband mee. Het was een klein rampje om zo snel weer bij de kliniek naar binnen te moeten, Moose best weer van slag, Maar ze knapte direct erg op toen haar poot ingepakt was. Hinkepinkte prima overal mee naar toe en bleek verder met herstellen dan wij dachten. Ook zonder kap bleef ze netjes van het verband af. Dat verband moest iedere dag verschoond worden. Te beginnen maandag op de afdeling chirurgie. Dus maandag 22 juni, tussen de emigratie-bedrijven door, weer naar Utrecht, Moose met nog minder zin. Ging in de auto ziten, verroerde geen poot meer en liet haar snuit met kap op de achterbank zakken… Zo bleef ze zitten tot we in Utrecht weer naar binnen mochten. Daar was de afdeling chirurgie prima te spreken over de vorderingen. Men wilde woensdag 24 juni de oude huid afsnijden, nadat het lichaam het natuurlijk proces van afstoting had voltooid. Er werd niet meer over permanente gaten in poten gesproken. Wel moest ze de kap steeds op. We hadden goede hoop dat we in ieder geval met haar zouden kunnen emigreren, of dat ook vrijdag de 26ste zou worden bleef spannend.
Afzakkertje Het verband dat de chirurg had omgelegd ging zakken… ‘s Avonds zagen we de rand van de wond erbovenuit komen. Gebeld: direct ‘s avonds nog een keer naar Utrecht. 2100 aan de beurt. Nu weer bij de spoedarts, die het wel mooi vond dat zij – van de afdeling spoed en dus ‘slechts gewone-top-dierenartsen’ – het zondag beter hadden gedaan dan de ‘hotemetoten’ van chirurgie die middag. Hij maakte nog terloops de opmerking dat we toch wel erg blij mochten zijn dat Moose er nog was. Hij had haar vorige week ook gezien namelijk toen ze op de IC lag aan het infuus. Na deze we verbandwissel op maandag hoefden we dinsdag niet meer op en neer. Kap mocht af als het lukte maar ze bleef aan het verband pulken en had het dinsdagavond uitgeplozen voor een deel. Provisorisch ingetaped (trui en tape). Wel knapte ze steeds verder op, werd levendiger. In trui en tape woensdag 24 juni naar Utrecht. Ze zou als tweede aan de beurt zijn maar uiteindelijk startte men pas rond 15.30 met hechten omdat de eerste patiënt zo gecompliceerd was. Rond 18.00 konden we haar weer ophalen. Hondje thuis met hechtingen., afgedekt met ‘papier’ dat valt er vanzelf af. Operatie beter gegaan dan gedacht: hele wond kunnen dichtmaken (genoeg goede huid over) en zodanig positief dat we inderdaad vrijdag alledrie mochten vertrekken. Donderdag 25 juni (verhuiswagen komt voor, alle spullen uit huis) wel naar de opvang, dat was een goede zet: daar hadden ze alle tijd voor haar. We haalden een heerlijk moe, maar vooral geestelijk uitgerust hondje op bij Wereldhond in Abbenes. Stukken minder agressief gedrag en veel zekerder. Ferd heeft toen de kap voorzien van een stootrand. Zo kan ze nu ook niet meer met de scherpe rand van de kap meer wondjes maken op haar poten een aan onze benen.
Alle hechtingen eruit? Bijna! Brief mee vanuit Utrecht in het Engels voor de dierenarts in Zweden. Als alles goed bleef gaan, mochten de hechtingen eruit. Maandag 28 juni gebeld met de veterinär. Heel telefoongesprek in het Zweeds gevoerd, woorden gespeld, adres opgegeven, afspraak gemaakt. Alles in het Zweeds! Gelukkig ook nog even de tijd van de afspraak gecheckt: klockan tio och femtio (10.50 had ik verstaan) bleek tio och femton te zijn 10.15. Dus Iris maandag 6 juli alleen op pad (Ferd moet alweer werken) in de bus (2e keer dat ik erin reed, voor Ferd is het gewoon een auto. Voor mij een blauw geval dat ‘ergens’ naar toe rijdt, waarbij ik toevallig aan het stuur zit. Ja zo’n zelfde stuurtje als vroeger in de brandweerauto van de draaimolen… dus(!) We waren er om 9.45 voor de afspraak van 10.15. Dan denk je: er zijn nog 3 anderen voor mij, maar nee, direct aan de beurt. Wel zoeken naar de hechtingenschaar, ach men weet pas een week dat we daarvoor komen… Hoofdkantoor bellen: oh kijk hechtingenschaar hangt voor onze neus!! Hechtingen losmaken, ze deed het super die Moose, gaf geen krimp. Heel mooi dicht nu. Maar kap mag nog niet af, want anders beginnen we weer van voor af aan. Bellen met het hoofdkantoor want één hechting wilde er niet uit. Laten zitten dan maar (de knoop zit te diep in de huid). Toen betalen: systeem helemaal van de kaart want Nederlandse kaart. Ja dat kan niet hoor bij ons. Iris staalhard: het is een internationale kaart (niet helemaal waar, wel van een rekening bij de Deutsche Bank…) en gisteren is er nog mee betaald bij de Coop hier in Sveg. Jaaahaa, dan is het opeens anders. Want bij de Coop hier in Sveg, dat is dan natuurlijk bekend terrein dus dan kan er niets meer met de kaart zijn natuurlijk. Jullie raden het al: hoofdkantoor bellen, uiteraard trek je zelf niet zomaar een stekkertje eruit. Daarvoor bel je systeembeheer en die zitten in Hede. Maar al met al: super aardige mensen, namen echt de tijd. 40 euro kwijt (viel mij alles mee) en Moose echt superpatiënt.
Nagel Het ging steeds beter met Moose, kap kon af (klik op ‘kap’ voor dat blogbericht) en ze mocht ook voorzichtig weer het water in. Heel fijn met een fantastisch sjö (meer) voor de deur. Echter toen we 21 juli ‘s avonds met haar terugkwamen van het strandje had ze bloed aan haar poot. Haar 5de nagel (duim zeg maar, iets hoger aan de poot) bloedde en hing er half bij. Thuis gekomen vonden we al snel de nagel die er inmiddels af was gevallen. “Bewaren,” zei Ferd. Voor als we ergens naar toe moeten. ‘s Nachts (Ferd) en ‘s morgens (Iris) zochten we meer informatie op internet: nagelsschade (kloskadan) is gevaarlijk. Als er nog resten van de nagel aanwezig zijn, moet je naar de dierenarts. Onder verdoving wordt dan de nagel weggehaald. Zeer pijnlijk. Balen!! Zelfde poot als hechtingen. Dus na flinke voorbereiding, want Zweeds lukt een beetje, maar dierenarts-Zweeds vergt echt wel voorbereiding, gebeld met Distriktsverterinärerna. Die mij herkenden toen ik Herrö noemde. Geen probleem, afspraak gemaakt voor dezelfde dag. Moose onder verdoving daar, niet helemaal de juiste verdoving aanwezig. Dus iets extra’s van ‘t ene en een heel klein beetje van het andere en ondertussen Moose goed in de gaten houden. Die was weer voorbeeldig. Duurde wel langer dan gedacht, Iris een hypo, snel eten halen in de auto (die nog bij de supermarkt stond). Noorse dierenarts die in haar ‘herstelverhaaltje’ maar niet op een Zweeds woord kon komen… dan maar in het Noors: ‘nagellak’. Communicatie verliep dus werkelijk bovenverwachting en ik spreek nu ook al dierenarts-Noors! Die nagellak moet blank zijn en zodra de nagel weer gaat groeien (over 14 dagen) starten met lakken. Helemaal volgroeid is de nagel pas weer over 2 tot 3 maanden.
Een grotere kap Omdat de nagel onderaan haar poot zit, moet ze de grote kap op. Die is eigenlijk echt te zwaar: ze kan bijna haar hoofd niet omhoog houden, nu kan ze dus niets meer van haar lijf likken. Dat is natuurlijk de bedoeling, maar ja, wel heel zielig.
De volgende dag moet het verband eraf, samen gedaan, wat een stress. Moest er echt af, maar lukt niet helemaal. Haren, plak, zeer pootje… Voor Moose is Zweden voorlopig het land waar je blessures oploopt, met een kap op loopt of een ‘mouwtje’ aan hebt.
Oud litteken – opnieuw ontstoken Na 14 dagen gaat het steeds beter met de teen zonder nagel. Het bloed niet meer, teen is ook niet rood/beige/groen/grijs/zwart geweest (allemaal mogelijk had de Noorse dierenarts gezegd. Dus kap af. Ze likt wel regelmatig, ook aan het oude litteken, waar dus nog een stukje hechting uitsteekt. Op 30 juli komen Carla & Milla hier met de grijze auto, de volgende dag valt tijdens de wandeling op dat op het oude litteken een rood bult(je) zit. In het blog over het bezoek van Carla & Milla lees je dat uiteindelijk Ferd en Milla naar Hede gingen, dat we honing gingen smeren en dat de hechting (hoera!) er nu wel uit is. Weer een kap. De medicijnen zijn net snoepjes en buiten het feit dat ze de honing liefst zelf uit de tube zou halen (en direct zou opeten) gaat het steeds beter. Het wondje geneest goed. In Hede zeiden ze wel dat de kap eigenlijk op moet blijven zolang ze interesse heeft in deze poot. Dat doen we dus.
Moose kwijt! 10 augustus, de laatste dag van de medicijnen. We blijven wel reinigen met zoutoplossing en honing smeren. 11 augustus gaan we een stuk wandelen. Naar Risberget (aan de overkant van de ‘grote’ weg naar Sveg; niet naar de plaats Risberget, maar naar de bovenkant van de berg zelf dus) Over een weg met allerlei ‘pas op’-meldingen (er blijken grote vrachtwagens met steengruis over te rijden, maar die rijden niet idioot hard, dus dat gaat goed). We lopen sterk stijgend naar 650 meter hoogte. Aan het einde van het pad op het ‘vändplan’ (de wendplaats zeg maar aan het einde van veel doodlopende gruiswegen in Zweden) schiet de riem van Moose in een onbewaakt moment los. Weg is ze! Achter haar neus aan. We rennen nog het bos in (mos, grote stenen, diepe gaten… rent niet zo gemakkelijk) en het lijkt alsof we zo makkelijk de riem weer kunnen pakken, maar niet. Nog even kunnen we haar zwaaiende pluimstaart volgen tussen het groen van de bomen, maar dan ook dat niet meer… Iris blijft op de weg bij de spullen, Ferd gaat tussen de bomen struinen. Roepen, roepen.. fluiten, flemen, bars zijn, schudden met blikjes (druivensuiker tabletten, klinkt dat een beetje als brokjes??). De bomen zijn hier gewoon hoog, de keien ook en tussen het mos lopen kleine geultjes met water, anders dan op de foto hierboven dus. Na een half uur zijn we echt ongerust en halen van alles in ons hoofd: wat als ze ergens vast zit met de lange lijn? Wat als we haar niet meer kunnen horen? Wat als de regen komt die dreigt? Wat als Iris weer moet eten (we zouden maar ‘even’ gaan)? Wat als we vannacht hier nog ronddolen? Laten we haar achter? Waarom, o waarom luistert ze niet?? Plan: Ferd haalt de auto naar boven (mag wel niet, maar doen we wel) dan hebben we meer zaken tot onze beschikking (eten, muggennet). En er is een kans dat ze dan wel komt (als ze kan) want ze is dol op ritjes met de auto… Terwijl Ferd 5 km naar beneden rent(!), blijft Iris roepen, fluiten. Kijken in de rugzak wat er eigenlijk allemaal in zit. Misschien een hondenfluitje? Nee, wèl een voorraadje ‘nood-noten’. Dat is goed nieuws voor Iris, maar misschien ook voor Moose, want die is dol op nootjes. Flemen dus maar weer: Ooooh, kijk een wat ik heb voor Moose… wat een lekkere nootjes… En… ik zie haar! aan de overkant van de gruisweg, loopt ze (nog met kap op en lijn om, zo blij als maar kan, struinen…) roepen!! Even kijkt ze op en lijkt het of ze komt… dan is weer verdwenen. Oh nee!!! Hoe leg ik dat uit straks aan Ferd? Maar goed, ze zit niet vast, heeft de tijd van haar leven. Ik bedenk dat ik de rugzak en het kleed moet achterlaten en zonder last verder moet want dan kan ik achter haar aan rennen het bos in. Maar ja, hoe ver? Is het dan verstandig om al je spullen achter te laten? Terwijl ik dit overdenk komt ze nog een keer tevoorschijn. Ik smijt alles op het pad en ren achter haar aan… zonder succes. Grote keien, diepe mosgaten en water blokkeren een snelle actie. De tranen zitten hoog. Vastberaden kijk ik nog een keer in de rugzak. een tie-rip! Ik maak m’n telefoon vast aan m’n broek dan kan ik rennen en toch de telefoon bij me houden. Noodnoten gaan mee, verdeeld over twee zakjes en een rammelbakje, als ik dan iets verlies, houd ik ook nog iets over. Ferd moet mij dan maar bellen als hij de rugzak aantreft. Ze komt nog een keer het pad op. Bijna heb ik de lijn! Weer mis. Waarom heeft een mens niet 4 benen en kan ik niet rennen door een bos… En dan… komt ze (helemaal van de andere kant) weer het pad op. Ze gaat zitten. Ik pak de nootjes en kom langzaam dichterbij. Ze gaat liggen, midden op. Ik hoor de auto komen. Nee, nee, niet nu!! Straks is ze weer weg. Ik gebaar naar Ferd dat hij moet stoppen, die begrijpt dat bijna gelijk en gelukkig op tijd. Ik kan naar haar toe lopen en ze eet graag een nootje. Check op gebroken poten voorzover wij dat kunnen. Hond in auto, Iris en Ferd, spullen ophalen ook in auto… We zijn alletwee eigenlijk veel te stil. Dit was heel naar. Volgende keer, ook als we ‘even’ gaan lopen gaat de GPS-band om!
Moose slaapt veel die dag, wil eigenlijk niet meer lopen. Blaft gelukkig wel weer na een uurtje zacht zuchten en blazen. Ook vandaag gaat het weer goed. Kap is inmiddels af, mouwtje weer aan… Moose, Moose, MOOSE!! Genoeg even..
Jeetje wat een stress! Fijn dat het goed afliep!
Dus je hebt even lekker aan je conditie kunnen werken Ferd 😀?
Ja, dat ging best berg af, toch weer 4 kilometer! Voel het trouwens wel in mijn benen, toch weer heel andere spieren die belast worden.
oh oh oh, die Moose! Wat ziet ze er moe uit op die eerste foto, waarschijnlijk waren jullie net zo moe van het rennen en de emoties. En dan die laatste foto met een blik van “waar maken jullie je toch druk om, relax… .” Maar wat een gevaarlijk avontuur eigenlijk, gelukkig is het goed afgelopen en wat goed dat die ‘noodnootjes’ in de rugzak zaten. Groetjes uit een bloedheet Nederland, Rinetta
Nou!! ‘Du slår huvudet på spiken’ (Spijker op z’n kop (toch minder pijnlijk in het NL)) Rinetta! Avontuur: zeker; voor herhaling vatbaar: NEJ!!
Oooo ik voelde de stress, frustratie, angst tot diep in mijn hondenliefhebbershart…. gelukkig goed afgelopen dus met deze ervaring in de rugzak snel verder.
Ik vind het heerlijk om je verslagen te lezen, ik hoor het je gewoon vertellen.
Hier vandaag ook hondenstress: Boris heeft een tl buisje stukgekluifd. Geen idee of ie ook iets binnen heeft gekregen van de glassplintertjes. We moesten hem ontbijtkoek laten eten (zonder xylitol/nepsuiker), dat hecht zich aan evt scherpe dingen zoals glas, naalden, spijkers, vishaakjes, alles waar een jonge hond trek in kan hebben. Nu is het afwachten of er niks akeligs gebeurd van binnen. Fingers crossed.
Succes met Moose, en geniet.
Xx A en A.
Oh Ans, wat naar!!! Inderdaad niets als ze ‘jonge honden-streken’ uithalen…
Wij houden onze duimen in (dat is Zweeds, maar zelfde effect hopelijk!)
A
O,O O wat een belevenis! Dit wil je niet meemaken! Wat een stress! Niet bij Moose denken we!
Wat hebben jullie je rot gevoeld!
Gelukkig is het goed afgelopen. Lieve grotjes hoor en hopelijk een tijdje alles leuk en ontspannen!!
Liefes van ons!
Wat een verhaal en wat zullen jullie geschrokken zijn! Gelukkig dat jullie haar weer terug hebben, je moet er niet aan denken om haar achter te laten in het bos. Het is wel een hondje waar je wat mee beleeft. Hopen dat het nu goed blijft gaan met Moose en dat ze niet meer weg rent! X
Oh dat had ook een leuke titel geweest: Met Moose beleef je nog ‘s wat!
Lievehelp! Ik lees graag jullie verhalen maar deze is te spannend!
Loopt gelukkig goed af!
Niet meer doen hoor!
Vandaag was ik op het strand, ik moest een flink stuk lopen om uit de drukte te komen, ik vond Bart die n weekje bij ons is, en het water geeft afkoeling, heerlijk !
Heel veel liefs van ons!
wat een avontuur zeg! Jeetje . Idd is die GPS een goed idee.