Gelijk het goede nieuws: ze is dezelfde dag nog gevonden – in uitstekend humeur en staat!
Op 17 oktober plaatste ik het bericht dat Moose voor de 2e keer los was geraakt van de riem en kwijt was. Lesje geleerd zou je denken (en dat hebben/hadden we zeker!) Merel schreef al ‘ze had Houdini moeten heten’. Nou!
Diezelfde middag was Ferd bezig met het plaatsen van de bevestiging voor de sneeuwschuiver op de quad. (Mooi op tijd bleek een paar dagen later). Moose was bij hem in de tuin. In een tuig, aan de riem. Goed vast, denk je dan.
Opeens roept Ferd naar binnen: “Zeg, is Moose bij jou binnen?” Nee dus! Alleen de lijn lag nog in de tuin! Moose nergens te zien en deze keer ook niet gezien welke kant ze op was gegaan! En hoe lang was ze eigenlijk al weg? De lijn lag daar al een tijdje maar Ferd dacht: met hond aan het uiteinde. Hoe heeft ze dit nu weer voor elkaar gekregen??
Eerste gedachte: de berg op: wild achterna. Ferd rent de berg op. Iris gaat spullen verzamelen: snoepjes, fluitjes, mutsen, handschoenen en de ‘super’-telefoon met lokfilmpje dat de vorige keer zo’n goed resultaat opleverde. Ferd is al vlot terug: ze loopt niet waar hij snel kon kijken. Plan van aanpak: Iris blijft voor het huis in de straat. Ferd gaat de berg uitgebreider verkennen. Maar: Herrö is groot! Niet in aantal inwoners, wel in gebied. Je kunt ‘eindeloos’ wandelen. En als ze richting Tröttänga is gelopen, of richting Mosätt of richting de brug… Misschien wel naar het strandje om lekker in het meer te spelen? Helaas zijn de mogelijkheden ook ‘eindeloos’.
Ferd vertrekt. Er komt een auto door de straat; het is zaterdag dus meer verkeer overdag dan normaal (in anderhalf uur vijf auto’s bedoel ik dan). De auto komt uit de richting van de brug. Ik houd hem aan en vraag of ze onze hond hebben gezien (ik hoef dan niet eens uit te leggen hoe die eruit ziet, zo klein is Herrö dus in aantal inwoners). Nee. Eigenlijk een opluchting: ze loopt dus niet over straat te zwalken in de richting van de brug. Maar ja, wat zegt dat eigenlijk, als ze op dat moment net in het bos is… Ik blijf op en neer lopen. Wil wel naar het strandje en naar Västberget (waar een aantal honden zitten die voortdurend blaffen: dan loopt er iemand/iets in de buurt). Maar ja, Ferd is al weg en als ze hier komt… Ik speel het geluidsfragment nog maar een keer af.
Zo houd ik nog vier auto’s aan en iedereen beloofd zijn ogen open te houden. Ferd komt terug en zal met de quad verder zoeken aan de andere kant van de berg. Ik loop toch richting Västberget. Op een terras zit een meneer in de zon – sinds een half uur zegt hij en hij heeft haar niet langs zien komen.
Het klinkt allemaal heel snel, maar inmiddels zijn ruim drie kwartier voorbij en hoelang was ze al weg voor we het merkten?? Een mevrouw (van de mooie tuin) die zelf ook honden heeft, geeft ook aan dat ze haar niet heeft gezien, maar op de uitkijk blijft. De buurman komt thuis. Ook daar even vragen. Hij is wezen jagen in Mosätt en heeft haar niet gezien. Goed nieuws lijkt mij. Of ze het wild achterna kan zijn gegaan? JAZEKER!!! Als je Moose uitlaat dan neemt ze regelmatig een ‘run’. Of gaat (op haar achterpoten) staan kijken en snuffen. Één keer zag ik ‘ze’ ook: een stel herten die wegrenden in iemands ‘tuin’ (wij zouden het een weiland noemen in NL).
Ferd rijdt rondjes door het dorp. Ik ga uiteindelijk naar binnen en maak het briefje (foto bovenin) voor aan de deur. Uiteraard laten we tijdens deze hele zoektocht de auto’s wagen( 🙂 )-wijd open en de huisdeur ‘los’. Heel logisch in Herrö. Ik maak ook zo’n fotoblad met alleen ons telefoonnummer erop, zodat mensen dat hebben om ons te bellen als ze haar zien.
Ferd keert terug op de quad. Wat kunnen we nog? Hij is overal geweest. Hij gaat nog een keer naar Västberget – de honden daar blijven maar blaffen namelijk, deze keer neemt hij ons telefoonnummer mee. Ik ga de berg op: alle paadjes af waar Ferd niet kan komen met de quad. Steeds met de telefoon op ‘lokroep’. Een half uur later loop ik terug over de 800-weg: waar de huizen huisnummers hebben die starten vanaf 801. Even een uitleg: er zijn geen 801 huizen in Herrö maar iedere weg heeft z’n eigen nummers: wij wonen aan de 100 weg, op het 38ste perceel, dus 138, de wegen parallel aan de onze richting het meer: de 200-weg en de 300-weg. De 800-weg lijkt de meest recente aanwinst: 900-huizen heb ik nog niet gezien. Als ik dus over de 800-weg loop (aan de andere kant van de berg) belt Ferd: Ze is gezien!! Bij ‘het gele huis van de man met de baard en de kinderen’ richting Västberget. Ik maak dat ik thuis kom. Mijn telefoon is inmiddels leeg.
Thuis tref ik Ferd met de quad. Twee oude mannetjes stonden al te wijzen toen hij met de quad door ‘Herrö richting Västberget’ reed en ‘de man met de baard van het gele huis’ had haar dus gezien. Ferd zelf heeft haar inmiddels ook gezien ‘als een spook door het bos’ en Moose hèm ook. Ze keek naar Ferd, draaide zich om en rende richting huis. Ferd gaat over de weg terug, ik door de tuin. Zo komen we in een stukje Herrö wat wij nog niet kenden: achter het bovenste deel van de 500 weg ligt een pad en daaraan grenst een stuk(je – zegt de Zweed) bos. Dat is waar we van de week de herten zagen en waarschijnlijk trekken ook de honden die in hokken zitten bij het gele huis Moose aan. Maar zien doen we haar niet meer.
Ferd gaat naar huis om een mobiele oplader te regelen voor mijn telefoon. Ik ga naar het gele huis om ons telefoonnummer achter te laten. Terwijl ik met ‘de man met de baard’ sta te praten wijst zijn vriend stomverbaasd naar het bos achter mij. Daar staat ze: loven, prijzen en snoepjes. Ze blijft zitten! Riem vast. Dank zeggen – maken dat we thuis komen. Ze wil best nog wel even door het bos of het weiland maar daar komt niets van in! Je doet heel blij en belonen, belonen, belonen want ze is gekomen en blijven zitten en ze is er maar ondertussen zou je haar het liefst… Het HEMA-klantenservice gevoel waar ouders die een seconde geleden nog in tranen waren direct hun teruggevonden kind een oorvijg verkopen – dat gevoel dus.
Terwijl ze uitgeput in slaap valt voor de bank zet ik snel een bericht op de facebookgroep van Herrö: gevonden en uitgeput. Met de slapende Moose-foto erbij. Bedankt iedereen die zijn ogen heeft opengehouden. Ik loop ook nog naar de buren en de mevrouw met de mooie tuin, die had al een lijn klaar liggen om haar te vangen en had speciaal het tuinhekje open gelaten.
We willen iets doen om de mensen in het gele huis en de mevrouw van de mooie tuin te bedanken. Brownies bakken? Tja… die verkoopt de ICA ook. Speculaasbrokken!
Bedankje samengestelt mbv Wikipedia:
SPECULAASBROKKEN!
Als dank voor het helpen zoeken naar onze hond Moose hebben wij speculaasbrokken gebakken voor jullie, dat is een Hollands baksel van speculaas.
De naam ‘speculaas’ komt waarschijnlijk van het latijnse woord voor bisschop ‘speculator’. Doelend op Sint Nicolaas. In Nederland vieren we het feest van deze heilige op 5 december met kadootjes voor kinderen en veel, heel veel snoep en baksels.
Speculaas doet denken aan de Zweedse pepparkoekjes en bevat kaneel, nootmuskaat, kruidnagel, gember, kardemom en witte peper. Verder: zelfrijzend bakmeel, bruine basterdsuiker, boter, ei en amandelen.
Wij eten speculaasbrokken rond Sinterklaas, maar ook tijdens de herfst en na Sinterklaas omdat ze zo ontzettend lekker zijn. – We hopen dat jullie dat ook vinden, opnieuw bedankt voor de hulp met het zoeken naar Moose.
De mevrouw van de mooi tuin vond dat ze niets had gedaan maar ik zei dat het feit dat ze al een lijn had klaarliggen zo aardig was, dat wij vonden dat ze zeker iets had gedaan. De ene buurman (136) was helemaal overdonderd: maar wij doen helemaal niets. Ja, maar jullie zijn goede buren. Was leuk om zo een ‘rondje’ dorp te doen.
Bij ons eigen huis straks komt een omheinde tuin waarin Moose lekker los kan rennen, dat is zeker. De enige vraag: hoe hoog wordt het hek?
Wat een avontuur weer. Facebook super handig in dit geval, volgens mij ziet iedereen dat. En misschien anti ontsnappingstuig? Deze was verplicht bij Atlas animal project waar we Maddy hebben geadopteerd. Al die adoptiehondjes onsnapten vaak uit angst voor iets en dus moeten ze een tuig met dubbele riem voor het geval dat er een los gaat…
oohhhhhhhhhh Moose! Maar het positieve van dít avontuur is: jullie hebben toch wel op een aparte manier (beter) kennis gemaakt met de buren 🙂 en wat ‘n leuk en lekker bedankje.
oh oh wat kan je toch geweldig schrijven…. en wat is die Moose toch een speurthond…. of is het een speur hond…. en ruikt ze van alles en daarna gaat ze er met een speurt van door…… het avontuur tegemoet…. Hebben jullie wel een goed gesprek gehad met Moose toen jullie gingen naar Zweden…. Julllie gingen op avontuur: “maar Moose, het plan is dat jij gewoon bij ons blijft…. en niet zelf op avontuur gaat … je gaat mee met onze avonturen…..”
nou dat gesprek heeft ze dus nooit gekregen o h oh…. gelukkig is ze weer terug….. liefs aan die Houdini!!!
Goedemorgen! Een heel verhaal over de 3 e bewoner. Uiteindelijk toch weer teruggevonden. Het HEMA gevoel bij teruggevonden kinderen kan ik me aardig voorstellen(van heel lang geleden). Advies voor een tuinhek voor Moose: minstens 3 meter hoog want van Moose met een aanloop kan je alles verwachten! Je bedankbriefje bij de speculaas is puur zweeds! Compliment en succes verder.
Wat kunnen we hier nog op zeggen, goed verhaal
Er komt ooit rr een boek , titel……het opwindende leven van een hond!
Nou inderdaad. Het enige wat wij konden verzinnen om te zeggen was: -zucht-…
‘Mijn leven als Houdini’ is misschien ook een idee voor de titel… Ik denk steeds dat het de laatste keer is, maar volgende keer wordt ‘t een berichtje van 2 regels: kwijt en gevonden! Die Moose houdt ons best bezig.