Donderdag 12 november tot maandag 16 november waren Rob en Enrica in Herrö. Een leuke tijd met fijne gesprekken en mooie rondritten in hun nieuwe auto die wel gemaakt lijkt voor Zweden. Ook Casper en Moose hebben heerlijk geravot!
Eigenlijk zouden Rob en Enrica al een maand eerder komen, maar Corona gooide roet in het eten en daarom werd het november. Leuk was dat de Airbnb die ze in Lillhärdal hadden geboekt niet meer vrij was en zij daarom in die in Herrö verbleven. Op loopafstand! Honden mochten daar niet naar binnen, dus Casper bleef bij ons logeren. Ook dat ging super. Casper, welopgevoed, bleef netjes beneden slapen en Moose liep ‘s nachts af en toe naar beneden om hem gezelschap te houden.
13 november – Heksen en Hoedestupet
Eerst naar het ‘Heksenmoeras’ (link): een wandeling van de gedenksteen ter nagedachtenis aan de eerste heksenprocessen in Zweden naar het opnieuw opgebouwde schavot. Dat is dan een project voor een klas voor het vak ‘slöjd’ = houtbewerking: ‘Weet je wat een goed idee is: we combineren de vakken geschiedenis en hout en dan maken we een schavot dit jaar!’
Casper gaat lekker los en achter alle beesten(sporen) aan. Daarna de donkerblauwe route gereden, o.a. kijkje bij de Hoedestupet:
14 november Älvros – samen spelen en vleespakket.
De volgende dag rijden we via de hoge dorpjes Duvberg en Överberg (oud, overkant van het meer, zeg maar aan de rand van ons uitzicht vanuit ons huis). Via de ‘Noordzee’ zoals het werd vertaald door Google uit de advertentie van het huis daar = Nordsjön (koffiepauze).
Dat huis in Ytterberg kochten we toen toch niet en we rijden door/terug naar Älvros. Over een ‘eigen tolweg’ met een vriendelijk bordje of we een bijdrage willen leveren omdat de kommun deze weg niet onderhoudt. In Älvros willen we de oude en de nieuwe kerk bekijken maar die zijn beide dicht omdat er ‘s avonds concerten zijn. (Een kijkje nemen kan digitaal in het blog over het bezoek van Jan en Cock). We streken de Ljusnan over en rijden via gravelpaden naar huis. Onderweg stappen we nog eens uit en lopen naar een zijarm van de Ljusnan toe: op een terrein met een huis maar ook mollen of muizen gezien de reacties van Casper en Moose. In de auto wordt ik gebeld over het vleespakket . We rijden door naar huis. Mooie rit en dat huis aan de Ljusnan moeten we in de gaten houden…
15 november – over het ‘vastzitpad’:
Moose ervandoor! Ze duikt de auto uit als we helemaal klaar staan om te vertrekken: met z’n 3-en zoeken we want Rob blijft ‘op honk’. Ferd ziet haar uiteindelijk de weg oversteken in Västberget. Ze komt zowaar zelf naar mij toe (ik had Casper opgehaald bij Rob, mogelijk dat dat zou motiveren…). En dan roept Rob dus: “Laat Casper maar los hoor,” als ik twee honden vast heb. Want Casper: die loopt dus niet weg. Die komt altijd terug. Moose gevonden, Enrica even later ook weer op bekend terrein. Later praten Enrica en ik erover dat Casper zo gemakkelijk is: dat was eerst ook wel anders! Fijn om ervaringen te delen, dat geeft mij weer moed voor Moose.
De tocht gaat door gebied waar in juli 2018 door aanhoudende droogte grote bosbranden waren. Zeer indrukwekkend om te zien wat (nu nog!) de gevolgen daarvan zijn. Alsof je een zwart-wit film binnen rijdt. En niet een paar kilometer maar zeker een uur. Op een gegeven moment is het gewoon beklemmend. Dan opeens gaat ‘de kleur weer aan’ een rijden we even door een stuk wat behouden is, om daarna weer de doodse (letterlijk) stilte in te rijden. Ik had verwacht dat een bos veerkrachtiger zou zijn. Dat er na een maand alweer nieuw leven was, dus zeker na 2 jaar. Misschien onder de stenen, maar dit is een stuk ‘bevroren geschiedenis’.
Uiteindelijk zijn er wat meer ‘kleurmomenten’ en dan opeens alsof iemand met een toverstaf zwaait: gewone natuur met weer mos tussen de bomen en alles vol in blad en naald. Een heel vreemde en bijzondere ervaring. We komen uit aan de andere kant van het pad waar we met de bus deze zomer vast kwamen te zitten. Wil je dat nog eens zien: klik hier. Er ligt ijs op de plassen, maar Rob durft het wel aan:
Kijk daar is die auto voor gemaakt dus!
16 november – afscheid en afreizen naar Mjönäs
En dan is het alweer maandag en vertrekken we allemaal. Rob en Enrica weer naar het zuiden en naar huis en wij ook naar het Zuiden, naar Mjönäs in verband met de sterilisatie van Moose. Het waren gezellige dagen. Moose mist Casper niet zo omdat we gelijk in het volgende avontuur stappen (en we altijd met de auto van Enrica en Rob op pad gingen). We horen dat Casper wel af en toe in de achterbak zocht naar Moose. Leuk om ons dagelijks leven te delen en weer een stukje Nederland dichtbij te hebben.
Over de honden:
Heel leuk voor Moose: nog een hond! Bijzonder om te zien hoe de socialisatie van Moose t.o.v. andere honden toch nog aanwezig is. Ik vooral had er een hard hoofd in. In Nederland ging ze iedere week naar Wereldhond: een hele dag in ‘de roedel’ en iedere vrijdag naar Carla (en vooral ook Maddy). Ook had ze op straat haar vriendjes, dan stak je over om de honden even aan elkaar te laten ruiken en te laten spelen. Hier in Zweden is iedereen heel bang om honden ook maar aan elkaar te laten snuffen, laat staan spelen met elkaar. Je loopt eerder een andere route dan dat ze elkaar tegen kunnen komen. Gevolg(?) is dat Moose agressiever is geworden naar andere honden. Mogelijk ook omdat die anderen dus niet gesocialiseerd zijn op dat gebied.
Gelukkig kwam het met Casper allemaal (na een eerste moment) weer boven. Ze gedroeg zich netjes, soms toch onderdanig aan die ‘oude wijze man’ die opeens in huis verbleef. Ook bijzonder: opeens zie je dat Moose echt nog wel een jonge hond is (ze was toen 1 jaar en 8 maanden). Je ziet dat ze nog veel te leren heeft en zich echt anders gedraagt dan Casper. Ze kijkt regelmatig naar hem om te bepalen hoe ze iets gaan aanpakken, waar je loopt en waar niet maar ze blijft natuurlijk wel uitnodigen en uitdagen tot spel, slapen kan altijd nog! Casper is duidelijk in het aangeven van zijn grenzen en Moose begrijpt dat ook. Het ging prima!
14 november kwart over acht, voer voor hondenpsychologen/-liefhebbers: een video. De kwaliteit is niet enorm en de video te groot voor het blog dus die doen we via Youtube:
Samen reizen: achterbak vol.
Samen spelen:
Samen graven:
Een ander maatje:
Tot slot: beetje laat gepubliceerd dit artikel. Daar hebben jullie helemaal gelijk in. Maar zeker (nog) de moeite waard vond ik.
leuke foto’s en filmpjes! groet uit een (beetje wit) Amstelveen. Carla
Dank je wel voor het mooie verhaal en de foto’s.
We wensen jullie fijne Paasdagen en een mooi voorjaar.
Hartelijke groet, Victor en Corry